16 Νοε 2008

Οι νίκες και οι ήττες στα πρωταθλήματα υποδομής - «Μύθοι και πραγματικότητα»

Παρακολουθώντας όλα αυτά τα χρόνια τα πρωταθλήματα υποδομής και ειδικά τα πρωταθλήματα των ομάδων που συμμετέχουν στο πρωτάθλημα της SUPERLEAGUE, παρατηρούμε συνεχώς να τονίζονται τα θετικά ή τα αρνητικά αποτελέσματα των ομάδων, κυρίως από τα ΜΜΕ, αλλά και από φιλάθλους των ομάδων, γονείς και παιδιά. Ο στόχος των ομάδων, όμως είναι ξεκάθαρος, και η λειτουργία της ομάδος πρέπει να έχει ένα μόνο σκοπό, που δεν είναι άλλος από την ανάδειξη ταλαντούχων παικτών, που θα στελεχώσουν στο μέλλον τις αντρικές ομάδες.

Φυσικά, όλοι θέλουμε να κερδίζουμε, αλλά αυτό στις αναπτυξιακές ηλικίες, δε πρέπει σε καμία περίπτωση να μπερδεύεται, με αυτό που κάνουν οι ομάδες υψηλού επιπέδου. Η νίκη μπορεί να επιτευχθεί με πολλούς τρόπους, που πολλές φορές δεν είναι ο ιδανικός για να εκπαιδεύσεις σωστά νεαρούς ποδοσφαιριστές. Μαθαίνοντας το μικρό ποδοσφαιριστή να κερδίζει ανορθόδοξα, για παράδειγμα, σε γήπεδα μικρών διαστάσεων να σουτάρει από το τέρμα του, ξέροντας, ότι οι εστίες είναι ψηλές και οι τερματοφύλακες στις μικρές ηλικίες είναι κοντοί ή να προσπαθείς να μάθεις τον παίκτη σου να κερδίζει φάουλ για να σουτάρει απευθείας, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα σταθείς«τροχοπέδη», στην εξέλιξη του.

Ακόμη και στα πρωταθλήματα των Κ15,Κ17,Κ20, παρατηρούμε ότι μια θέση ψηλά στην βαθμολογία, κάνει πολλές ομάδες να παίζουν ανορθόδοξα, χωρίς οργανωμένες επιθέσεις και φιλοσοφία παιχνιδιού (λίγες πάσες στην επίθεση - μεγάλες μπαλιές σε γρήγορους παίκτες), αλλαγές σκοπιμότητας για να κερδηθεί χρόνος και να πάρουμε τη νίκη. Η νίκη στις παραπάνω περιπτώσεις είναι κάτι εντελώς εικονικό και το μόνο που κάνει είναι να μαθαίνει τα παιδιά να προσπαθούν ανορθόδοξα, πράγμα που σίγουρα θα τα ζημιώσει μακροπρόθεσμα.

Το αποτέλεσμα στις ηλικίες αυτές είναι κάτι εντελώς σχετικό και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, που πολλές φορές μας διαφεύγουν:
  1. Μια ομάδα μπορεί να χρησιμοποίει μεγαλύτερους παίκτες ηλικιακά από την άλλη, να κερδίζει, αλλά το πραγματικό κέρδος να το έχει η χαμένη ομάδα, που χρησιμοποιεί μικρότερους και πιο εξελίξιμους παίκτες.
  2. Οι 5 αλλαγές στα πρωταθλήματα αυτά (Κ15,Κ17) και οι απεριόριστες στα μικρότερα πρωταθλήματα, έχουν στόχο να δώσουμε ευκαιρίες σε όλο μας το ρόστερ, και να αξιολογήσουμε τους παίκτες μας, μέσα από το παιχνίδι. Ο χρόνος που θα πραγματοποιηθούν, η συχνότητα που θα γίνονται στο πρωτάθλημα, σίγουρα έχουν επιπτώσεις στο αποτέλεσμα του αγώνα, αλλά πολλές φορές γίνονται με σκοπιμότητα προκειμένου να κερδίσουμε. Στις περιπτώσεις αυτές «κανένας» δε κερδίζει, και προπαντός τα παιδιά.
  3. Πολλές ομάδες προκειμένου να κερδίσουν, εκπαιδεύουν τα παιδιά από μικρή ηλικία σε τακτικές, σκοπιμότητες, ανορθόδοξο παιχνίδι, χωρίς οργάνωση από την άμυνα στην επίθεση ή στηρίζονται στις δεξιότητες ενός μόνο παίκτη, παραγνωρίζοντας ότι το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα.
  4. Στην προπόνηση ασχολούμαστε παραπάνω με θέματα φυσικής κατάστασης, προκειμένου να «πνίξουμε» τον αντίπαλο, ενώ ξεχνάμε τον κυρίαρχο στόχο που δεν είναι άλλος από τη τεχνική, και τεχνικοτακτικά στοιχεία στις μεγαλύτερες ηλικίες.
Θα μπορούσα να αναφέρω, αρκετά ακόμη παραδείγματα, για πιο λόγο η νίκη στα αναπτυξιακά πρωταθλήματα δε πρέπει να γίνεται αυτοσκοπός. Θα αναφέρω όμως κάτι που μου έχει κάνει εντύπωση μέσα από την ενασχόληση μου, μια εικοσαετία στα πρωταθλήματα αυτά:

Έχει να κάνει με το γεγονός ότι ομάδες που έχουν πάρει πρωταθλήματα στους Κ20, Κ17 και παλιότερα στις λεγόμενες ερασιτεχνικές ομάδες των ΠΑΕ, δυστυχώς δεν έχουν αναδείξει κανένα σχεδόν παίκτη υψηλού επιπέδου τα τελευταία χρόνια, και αυτό γίνετε μόνο όταν οι παίκτες αυτοί ακολουθήσουν το δρόμο του «εξωτερικού» (πχ Σαμαράς).

Αυτό και μόνο πρέπει να μας προβληματίσει.

* Λεωνίδας Τιτομιχελάκης
Προπονητής με δίπλωμα UEFA A’
Εκπαιδευτικός - Τεχνικός Διευθυντής τμημάτων υποδομής ΠΑΕ ΟΦΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου